Święto Objawienia się Pańskiego poganom – Epifania – Trzech Króli – 6.01
Święto Trzech Króli jest jednym z najstarszych świąt w Kościele. Obchodzono je na Wschodzie
od III wieku, a na Zachód przedostało się pod koniec IV wieku.
W tym dniu czcimy objawienie się Boga w widzialnej postaci. Wcielony Bóg objawił się poganom
w osobach Mędrców, narodowi wybranemu przy chrzcie w Jordanie i swoim uczniom przez cud dokonany w Kanie Galilejskiej.
Oficjalna nazwa święta brzmi Epifania. Terminem tym Grecy określali uroczysty wjazd władcy. Święcimy przybycie na ziemię wielkiego Króla, którego panowanie ogarnia nie tylko wszystkie kraje, ale cały wszechświat. Chrystus Król nawiedza swój Kościół – wiekuistą Jerozolimę, obdarzając ją skarbami łaski. Do Kościoła powołane są wszystkie narody. Cała tradycja chrześcijańska widzi
w Mędrcach ze Wschodu pierwociny narodów pogańskich. Za nimi w bramy Kościoła Chrystusowego wchodzą coraz to nowe ludy.
Dary Mędrców mają znaczenie symboliczne. Oznaczają godność królewską Chrystusa (złoto), wypływającą z połączenia się natury ludzkiej (mirra) z Boską (kadzidło). Dlatego wyobrażają one samego Zbawiciela.
Tradycyjnie w tym dniu Katolicy umieszczają na swoich drzwiach napis. Według jednej tradycji jest to: K+M+B, co tłumaczy się inicjałami trzech Mędrców i proszeniem o ich błogosławieństwo,
wg innej: C+M+B, co stanowi skrót od łacińskiej formuły błogosławieństwa: "Christus Mansionem Benedicat" – Niech Chrystus błogosławi temu domowi.
Zwyczaj pisania kredą znaków na drzwiach jest bardzo stary – pochodzi jeszcze ze starotestamentowej Księgi Wyjścia. Tam mowa jest o przejściu przez Egipt Anioła Śmierci,
który zabijał pierworodnych, omijając domy oznaczone krwią baranka. Stąd wziął się wśród Żydów zwyczaj znakowania wejść do swoich namiotów, co miało być symbolem tego, że Jahwe jest wśród nich. Zwyczaj ten zaadaptowany został także i przez chrześcijan.
